O Depresji

Depresjo... Mam do ciebie setki pytan.. Pytan,ktore do tej pory sa bez odpowiedzi.Pytam,ktore pojawily sie,kiedy lezalam patrzac w sufit,a dni przypominaly trwanie w czarnej otchlani,a nie jakiekolwiek zycie,nawet to na najmmiejszych obrotach.Zmienilas mnie i za to musze Ci podziekowac ,bo jestem zadowolona z osoby jaka sie stalam rowniez z Twoim udzialem.Dostrzegam wiecej.Chce jeszcze bardziej walczyc o siebie,o swoje marzenia i moje szczescie.Chce z Toba wygrac i wygram.Jesli ktos zapytalby mnie czy mam jakis wrogow odpowiedzialabym tylko,ze mam jednego,najwiekszego jakiego mozna miec,ktorego znam na wylot i szczerze ,z odraza nienawidze.Ludziom nigdy nie mam nic za zle,ale Ty nie jestes czlowiekiem,wiec nie wliczasz sie w moja hojnosc.Ty jestes potworem.Ty jestes najgorszym,najczarniejszym demonem... W tej chwilli zrozumialam rowniez,ze bez Ciebie moje zycie nie wygladaloby tak jak wyglada.Bez Ciebie nie zrozumialabym wielu aspektow,nie umialabym rozumiec innych w takim stopniu jak robie to teraz.Bylabym nikim.Od poczatku mysle ze zaburzenia psychiczne sa jednym wielkim paradoksem,a codziennosc tylko utwierdza mnie w tym przekonaniu.Zaburzenia czynia silniejszymi.Dni,ktore przykuwaja nas do lozka sprawiaja,ze stajemy sie wytrwali.Dni,w ktorych placzemy i mamy ochote skonczyc to wszystko pozwalaja zobaczyc niezauwazalne.Dni,w ktore patrzymy w sufit pokazuja nam jak wazne sa osoby,ktore mamy obok siebie.Dni niekonczacego sie smutku i rozpaczy sprawiaja,ze jestesmy cierpliwi.Dni,w ktorych po myslach chodza tylko najgorsze mysli czynia nas artystami.Depresja uczy nas zyc.Zyc nia tak jak wiekszosc szarej spolecznosci...Ona nas uczy zyc calym soba,kiedy wkoncu nadchodza dobre dni.Uczy nas szczescia,radosci,a to wszystko wydaje sie tak paradoksalne..ake calkowicie prawdziwe.Mimo tego jaka bylas,w prawie wszystkie dni..dziekuje Ci,ze przyszlas,bo wiele mnie nauczylas.Ale..ale pamietaj,ze szczera nienawisc jaka Cie darze sprawia tylko,ze mam sile walczyc.Paradoksalnie.